Vlucht uit oorlogsgebied
De oudste zoon van Berend Stege en Alida Lukkien is, zoals veel jonge mannen, tijdens de tweede wereldoorlog in Duitsland te werk gesteld.
Waarschijnlijk verbleef Kasper in het oosten van Duitsland, want toen het einde van de oorlog in zicht kwam rukte in die streek de Russen op. Aangezien er vele slechte verhalen over de Russen de ronde gingen besloot Kasper om samen met een vriend te vluchten. Tijdens hun vlucht maakte ze spannende momenten mee toen van de ene kant de Duitsers en de ander kant de Russen naderen. Ze lieten zich in een greppel vallen, verborgen zich en vervolgden toen de kust weer veilig was hun weg. Kasper heeft zich een tijd in leven weten te houden door te eten en drinken wat de natuur hem bood1.
Op een gegeven moment kwam hij in de buurt van een boerderij, waar hij een aantal melkbussen zag staan. Hij kon de verleiding niet weerstaan om daaruit wat te drinken. Op de boerderij woonden twee zussen wiens echtgenoten in de oorlog waren gesneuveld. Zij zagen dat Kasper er slecht aan toe was en boden hem onderdak aan. Kasper aanvaardde hun aanbod in dank en bleef op de boerderij werken.
Ook na de oorlog bleef Kasper, inmiddels ruim 31 jaar oud, hier nog geruime tijd. Zijn vlucht en het verblijf in de vrije natuur had zo aan hem gevreten dat hij niet meer wist waar hij woonde of waar hij thuishoorde. Intussen was in Groningen de rest van de familie weer naar hun woning teruggekeerd en maakte men zich ernstig zorgen over het welzijn van Kasper die als enige ontbrak.
Bij zijn zus Gerda kwam wel eens een pater op bezoek die iemand kende met paranormale gaven. Door een foto de bestuderen kon deze persoon voelen of iemand nog in leven was of reeds was overleden. Gerda gaf een foto van Kasper mee. Het lukte de paragnost echter niet om in contact te komen met Kasper, niet in het hiernamaals noch in het aardse leven. De verklaring die hij hiervoor had was dat Kasper aan geheugenverlies zou lijden. Dit bleek dus ook het geval te zijn.
Pas na geruime tijd kwamen de herinneringen aan het ouderlijk huis bij Kasper terug en ontstond de behoefte om weer naar huis te keren. Hij wist dat hij naar Groningen moest. Men heeft hem toen op de trein naar Nieuwe Schans gezet met de opdracht om hem van daaruit over te laten stappen op de trein naar Groningen. Vanuit Groningen is hij met een goederentrein verder gegaan naar Delfzijl en Appingedam. Daar kwam hij ’s ochtends om 5 uur aan. Toen hij thuis aanbelde was de vreugde natuurlijk enorm.
Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat Kasper weer de oude was, maar na zijn thuiskomst moest Kasper wel op zoek naar werk. Gelukkig kon hij dank zij zijn vader aan de slag bij de Brons motorenfabriek in Appingedam. Daar kreeg hij een baan als kernmaker aangeboden en zodoende trad hij in de voetsporen van zijn vader.