Niet ik, maar jullie wonen ver weg!
Het eerste kind van Berend en Alida wordt al na 7 maanden zwangerschap geboren. De kersverse dochter wordt zoals het gebruik het voorschrijft vernoemd naar haar oma aan vaders kant. Helena Geertruida is haar naam voluit, maar haar roepnaam wordt Lena. Of “Tante Leen”, zoals wij haar vroeger noemde.
Misschien komt het door haar vroege geboorte, maar tante Leen kampt haar hele leven met een zwakke gezondheid. Er werd altijd over haar gezegd dat ze waarschijnlijk niet erg oud zo worden., maar uiteindelijk wist tante Leen toch de respectabele leeftijd van 82 jaar te bereiken.
Waarschijnlijk omwille van haar gezondheid is Leen nooit getrouwd. Als volwassene ging ze bij haar oom Mans in de Solwerderstraat in Appingedam als huishoudster werken. Ook heeft ze ook nog kort als hulp bij pastoor Nicolaas van Dieden gewerkt. Pastoor van Dieden was ook voor de jongere zussen Gé en Gerda de werkgever.
Nicolaas van Dieden was geboren en getogen in Zwolle. In 1921 is hij tot priester gewijd en na eerst jaren als kapelaan te hebben gediend, werd hij in 1937 pastoor in Appingedam. Gé heeft niet lang voor mijnheer pastoor gewerkt, maar Gerda is hem de rest van zijn leven trouw gebleven en telkens met hem mee gereisd naar zijn nieuwe parochie.
Lena is ondertussen als huishoudster terecht gekomen bij de gebroeders Zwart. Dit waren drie vrijgezelle broers die samen in één appartement aan de Kustweg in Delfzijl woonde. Lena blijft haar hele verdere leven bij Harm, Rieks en Jan Zwart wonen. Aanvankelijk als huishoudster, maar de broers werden min of meer haar familie. Uiteindelijk heet ze met Jan een relatie gekregen en deelden ze ook het bed samen. Lena verzweeg dit voor haar broers en zussen. Jan en zij zijn namelijk nooit getrouwd en voor een katholieke familie was dat toch wel een groot taboe.
Lena heeft niet haar hele leven in Groningen gewoond. Zoals gezegd heeft ze tijdens de oorlog ook nog kort voor pastoor van Dieden gewerkt. Van Dieden werkte in die tijd als pastoor in Valburg. Op de persoonskaart van Lena valt dat nog goed te lezen.
Toen ik begon met mijn familieonderzoek heb ik via de telefoon een aantal keren met tante Leen gesproken om meer te weten te komen over de familie. Doordat mijn ouders ooit naar het zuiden waren verhuisd lag er tussen mijn woonplaats en die van tante Leen een grote afstand, waardoor het ondenkbaar was om even bij elkaar op de koffie te gaan. Toen ik de opmerking maakte dat tante ook zover weg woonde, kreeg ik in onvervalst Gronings een scherpe sneer terug, dat niet zij, maar wij ver weg woonden. Zij is immers altijd in haar geboortestreek gebleven. Daar moest ik haar toch gelijk in geven.